Nog net in het oude jaar heeft Feline afscheid genomen op de groepjes Pinokkio en Okido. Afscheid nemen van 2 plekken waar Feline het heel goed en fijn heeft gehad.

Pinokkio is het peutergroepje van het revalidatiecentrum Blixembosch. We zijn op Blixembosch voor het eerst terecht gekomen toen Feline 10 maanden oud was. We zijn begonnen met zwemmen en al snel kwamen de andere therapieën erbij. Iedere week gingen we wel 3, soms 4 keer op en neer. Feline zat toen nog heel erg in haar cocon en niemand kon echt één op één met haar werken. Wij waren er dan ook altijd bij, zingend en troostend.

Wat heeft Feline moeten wennen aan al die mensen die iets van haar wilden maar zeker ook mama moest wennen. De eerste keer dat onze ergotherapeut van het eerste uur kwam aanzetten met alle hulpmiddelen, die Feline nodig zou hebben, dacht ik alleen maar “Echt niet! Die apparaten komen er niet in, want dat betekent dat mijn meisje gehandicapt is”. Al die kindjes, die allemaal “iets” hadden samen met hun ouders en de verhalen… ik wilde dit helemaal niet. Ik kon het niet accepteren.

Fijn dat Feline uiteindelijk helemaal op haar plekje zat en het ontzettend naar haar zin had tussen alle andere kindjes op Pinokkio. Ik ben ook dankbaar dat Feline nog Feline heeft laten zien. De Feline zoals wij thuis kennen. Vrolijk, met een willetje en echt wel een mening. Dankbaar voor alle fijne therapeuten, die we voorbij hebben zien komen. Mooi hoe alles in de loop van de tijd verschuift. Er gaan mensen weg, zoals het nu ook onze tijd is, er komen nieuwe kinderen en nieuwe verhalen bij.

Ik zat daar nu in de wachtruimte als “volleerd mama van…” en kon genieten van alles wat voorbij kwam. Hoe behendig de kinderen zijn met hun beperkingen, hoe fijn het is dat er hulpmiddelen zijn, die het Feline en ook zeker ons makkelijker maken. Ik hoorde de verhalen van de andere “nieuwe” moeders en hoorde bijna mijn verhaal. Het verhaal dat het leven anders is gelopen dan je had gedacht. Het verdriet, de pijn en de ontkenning die er kan zijn. En wat is het dan mooi om je eigen groei te ervaren.

Heerlijk om de laatste tijd Feline te zien gymmen met alle vriendjes en vriendinnetjes. Vol enthousiasme en een glimlach van oor tot oor. En daar zaten wij, de moeders van Pinokkio iedere woensdag weer, op een rijtje om te genieten van onze kinderen. Dan is afscheid nemen verdrietig. Het was fijn en vertrouwd. Afscheid nemen van een eerste periode van het leven van ons meisje. Waarin zoveel is gebeurd en gedeeld. Verdriet en blijdschap, hoop en loslaten.

Op Okido zijn we pas in de zomer van 2012 terecht gekomen. We hadden samen 2 andere groepen bezocht, maar Okido was voor ons allemaal meteen goed. En dat hebben ze ook meer dan waar gemaakt. Feline was al veel meer open en uit haar coconnetje. Ze liet zich wel gelden, alleen waren deze dames niet onder de indruk van Feline haar grillen.

Wat een stappen zijn daar gezet. Geen flesvoeding meer, haar eerste plasje op het potje. Ze kwamen vol trots papa, die toen nog in hetzelfde gebouw zat te werken, het plasje van zijn dochter laten zien. Geweldig! Ook de oefening van lawaai en onverwachte harde geluiden is volop aanbod gekomen. Ook hier weer begeleiding, die op haar plek zit. Stuk voor stuk mensen, die hart hebben voor hun werk en dus ook voor je kind. De ontspanning en tevredenheid van Feline zeiden meer dan duizend woorden.

Ik begon mijn stukje met de woorden dat Feline en wij afscheid hebben genomen, maar afscheid betekent deze keer niet dat we al deze mooie mensen niet meer zien en horen en wat een fijn idee en gevoel is dat.

Dank jullie wel allemaal!

Nadine