Er is sinds afgelopen zondag weer veel gebeurd. Feline heeft goede en minder goede dagen. Op de minder goede dagen is ze zeer prikkelbaar en huilt ze snel en veel. Tenminste, als ze niet aan het slapen is. Want ons meisje slaapt erg veel. Nu is dat niet ongebruikelijk voor zuigelingen maar de medicatie lijkt dat alleen maar te versterken. Op een minder goede dag lijkt Feline ook minder te kunnen genieten van het buidelen.

Over zuigen gesproken, Feline begint al voorzichtig een iets sterkere zuigreflex te tonen. De logopediste gebruikt een een flesje met een speciale speen om te voorkomen dat ze zich zou verslikken. Tijdens het voeden blijven we die reflex zoveel mogelijk stimuleren door het “pinken”. Strafpunten voor degene die zich geen beeld kan vormen bij het woord “pinken”!

Met de medische staf blijft het zoeken naar een modus die voor iedereen werkt. We hebben het idee dat we ervaren worden als kritische, zo niet lastige, ouders. En met dat stempel kunnen we heel goed leven :-). Het gaat ons natuurlijk allemaal niet snel genoeg als het gaat om het daadwerkelijk uitvoeren van het “zorgplan”, en met name het inschakelen van de specialisten die daarvoor opgesteld staan. Onze tip is om vooral kritisch/lastig te blijven. Je krijgt er meer mee gedaan dan door alleen maar overal ja en amen op te zeggen. Maar zoals gezegd, we zitten nog in het proces van de juiste modus vinden.

Vandaag was overigens een goede dag. Een zeer goede dag eigenlijk wel. Het infuus in Feline’s onderbeen was weer gesneuveld. Er is besloten om geen nieuw infuus te plaatsen omdat er nog maar 2 dagen van de antibiotica-kuur te gaan zijn en omdat ze nu ook voldoende voeding binnen krijgt. De resterende antibiotica zal via de moedermelk gegeven worden. Dat scheelt dus weer heel wat prikken en is weer een buisje minder.

Vandaag is ook saturatie/hartfrequentie-monitor eraf gegaan. Dat was de laatste sensor op het lichaam van Feline. Ademhaling en hartslag zijn nu zo stabiel dat ook deze meting niet meer nodig is. Een rare en ook prachtige gewaarwording om onze dochter eindelijk vrij van machines en sensoren te zien.

Het enige wat nog in haar lichaam verdwijnt is het dunne flexibele slangetje van de voedingssonde. Het is nu nog makkelijker om haar vast te houden en echt in bad te doen. Heerlijk.

Vanavond hadden we Lyn op bezoek in het ziekenhuis. Lyn zacht smeltend op een krukje naast Nadine, die een slapende Feline in de armen had, zelf gezeten in een relax/tuinstoel. Papa glunderend en genietend van dit tafereeltje met op de achtergrond de muziek van Roger Clover, “Love is All”. Maar dat van dat muziekje kan zich ook geheel in mijn hoofd afgespeeld hebben. Ben ik gelukkig nooit voor behandeld.

We zijn dus voorzichtig begonnen met het ontvangen van bezoek in het ziekenhuis. Ook gaan we morgen het geboortjekaartje laten drukken. De tijd is er naar en een dezer dagen zal het wel op je deurmat vallen. De wereld sijpelt al met al weer heeeel langzaam binnen.

We prijzen ons gelukkig met alles wat we hebben mogen ontvangen en ook nu nog iedere dag ontvangen, van Feline en zeker ook van jullie. Mensen vertellen ons vaak dat ze niet weten wat te zeggen in deze situatie. En wij weten op onze beurt vaak niet hoe we jullie kunnen bedanken. En dus dank je wel.

In Liefde,