Nadat Bryan in oktober al de cursus “What to do about your brain injured child” in Spanje had gevolgd, was het nu aan mij de beurt. Ik mocht naar Italy waar het Institute for the Achievement for Human potentional een tweede vestiging heeft. Hoewel ik jaren de wereld over heb gevlogen als stewardess, vond ik het best spannend om alleen op pad te zijn. Het woord onbekend en nieuwe ervaringen heeft voor mij de laatste jaren een grotere lading gekregen. Maar om verder met deze methode aan de slag te kunnen moeten beide ouders de cursus hebben gevolgd. Dus Italy here I come..
Op de luchthaven van Pisa werd ik opgewacht door een zeer goedlachse Claudio. De man, die zich gedurende mijn verblijf in hun Agriturismo heeft ontpopt tot vervangende vader, chauffeur, gids en eet-gezelschap. Op zondag werd ik gelijk uitgenodigd om te komen eten terwijl de gehele familie aan tafel zat. De lunch was heerlijk en uitgebreid. Ik heb genoten van hun samenzijn en de ontspanning daarin.
Na de lunch moest ik mij inschrijven bij het Institute. Volgens google maps maar 750 meter. Makkelijk te lopen dacht ik zo. Claudio bleef in zijn gebrekkige Engels aandringen dat hij mij met de auto zou brengen. Eigenwijs als ik was hebben we uiteindelijk de deal gesloten dat hij mij weg zou brengen en dat ik dan kon bepalen of ik terug zou lopen. Nou..dat heb ik maar gelaten. Die 750 meter was geografisch, de werkelijkheid via de weg was heel anders. Een weg zonder voetpaden, berg op en af en veel langer dan 750 meter . OK Claudio, deze eigenwijze Hollandse laat zich graag door jou brengen en ophalen.
De kennismaking met de andere ouders was wat voorzichtig. Maar gedurende de 5 dagen van de cursus worden de verhoudingen warmer. Je gezamenlijke doel bindt. Ook al is communiceren met de meeste lastig. Ik had het geluk dat er een leuk stel uit België ook naar Italië was afgereisd. De dagen zelf gaan volgens een Amerikaans strak schema. Alles gaat precies op tijd. We zaten in een auditorium waar het vreselijk koud was om iedereen de gehele dag scherp te houden. De dag zelf was in blokken verdeeld waarin we afwisselend stukken video te zien kregen. Was het blok afgelopen, dan klonk er een bel, die de 10 minuten pauze inluidde. In deze pauze waren er medewerkers van het Instituut aanwezig om je eventuele vragen te beantwoorden. Was de pauze bijna voorbij, klonk er opnieuw een bel. Je moest dan snel weer naar binnen en gelijk je plaats innemen. Was je niet op tijd, dan moest je dat blok in de pauze ruimte volgen. Klinkt kinderlijk, maar het werkt wel en zorgt ervoor dat het volle programma ook helemaal doorlopen kon worden.
Met al mijn bedenkingen en bezwaren tegen het programma ben ik naar Italië vertrokken. Maar gedurende deze 5 dagen zijn ze volledig weggenomen. Het geloof dat we met dit programma veel kunnen bereiken is groot. Daarbij ook het besef dat het heel intensief is voor ons allemaal. We zullen er 7 dagen in de week voor langere tijd hard voor werken, maar Feline is het allemaal waard. Ik heb met dit geloof en de hoop die ik weer heb gekregen, gehuild, heel veel gehuild. Om alles wat achter ons ligt en om alles wat er komen gaat. Ik kon niet wachten om weer naar huis te gaan en samen met Feline en Bryan aan de slag te gaan. Een nieuwe weg, een nieuwe bestemming..
