Zoals voorspeld hebben we vandaag alle behandelingen overgeslagen. Maar het is helaas wel op een andere manier verlopen dan we hadden gedacht.

Er is zoveel te vertellen, er is gisteravond, nadat ik “Koorts…(I)” had geschreven, zoveel gebeurd. Maar dit is de samenvatting.

Feline heeft gisteravond haar tot nu toe zwaarste epileptische aanval gehad. De valium-variant die we haar toedienden sloeg niet aan. Pas op de EHBO-post van de kliniek lukte het om haar, via het intraveneus toedienen van die valium uit de aanval te krijgen. Daarna zijn we met een krakkemikkig ambulance-busje naar een ziekenhuis 35 km verderop vertrokken.

Alle vooroordelen die je je maar voor kunt stellen over de zorg in het voormalige Oostblok werden hier bewaarheid. Bouwvallig en versleten tot en met. De kamer waar Feline werd opgevangen viel gelukkig mee maar het contrast met de moderne kliniek waar we zitten is wel levensgroot.

We hebben daar de nacht met Feline doorgebracht en de communicatie was een groot probleem. Ons Engels, Duits, Zweeds en Frans vond maar bar weinig aanknopingspunten met hun Oekraïens en Russisch. De volgende keer dat we weer hier zijn spreken we de taal want het is niet fijn om niet te weten wat ze je dochtertje allemaal toedienen.

Tegen het eind van de ochtend keerden we terug in de kliniek met een iets moderner ambulancebusje. Feline heeft de rest van de dag voornamelijk uitgerust en geslapen. Ze heeft weinig eetlust en heeft een heel lage spierspanning. Ze krijgt nu een batterij aan antibiotica en koortswerende middelen. En deze keer durven we niet eigenwijs te wezen.

We zijn geschrokken van de heftigheid en door dit alles aardig door elkaar geschud. En soms is daar ook even een relativerings-moment, bijvoorbeeld wanneer Nadine op de weg terug naar de kliniek zegt ‘Ach, we wilden toch al meer van dit land zien!”.

De avond is hier al weer gevallen en we hopen dat we alle drie de rust kunnen vinden.

(de kwaliteit van de foto’s is minder. Dat ligt aan de camera-man én de smartphone.)