Na de volle maandag was de dinsdag onze rustdag. De staf hier raadde ons aan om iets cultureels te gaan doen op deze dag. Philadelphia is zo’n beetje de bakermat van het huidige Amerika, met o.a. de Liberty Bell. De waarschuwing hierbij was, dat volgende bezoekjes aan het instituut een zodanig druk programma hebben, dat er van sightseeing weinig terecht zal komen.

We hebben het beleefd aangehoord maar onze gezamenlijke gedachte was ‘laat die Liberty Bell lekker rustig roesten’. In een miljoenen-stad, op een hete dag, aansluiten in musea-rijen is simply not our cup of tea. No offence but we have different plans. Ontspannen genieten in een lokaal park was meer ons master-plan.

Het begin van de ochtend verliep volgens dat master-plan. Feline had gedronken en gegeten en lag ontspannen op de vloer. Niet veel later kwam haar hele ontbijt inclusief het ochtenddrankje er in golven weer uit. Ons meisje is zelden ziek en dit is pas de derde keer dat we haar hebben zien overgeven.

We hadden dus ineens een heel ziek zeehondje op schoot die in no time haar maag echt volledig leegde, inclusief het laatste restje maagzuur. In het geval van Feline is dit dan ook een moment waarop de tremoren zich uiten en was er dus ook een ongecontroleerd trillende rechtervoet.

Ze was van dit alles zo uitgeput dat ze op schoot zittend, met z’n allen op het grote bed, in slaap viel. Het was ondertussen middag. En Feline doet niet aan middagslaapjes. Nooit gedaan, gaat er ook niet meer van komen. Tenzij, jawel, ze ziek is.

Na dit korte middagdutje veranderde het zieke zeehondje geleidelijk aan weer in Feline. Het bleek een acute ‘voedselvergiftiging’ te zijn geweest. In dit geval was het haar verdikte drinkwater dat we nog bewaard hadden van de vorige dag. Het was verzuurd. Papa en mama, niet meer doen!

Het werd uiteindelijk toch die heel ontspannen dag maar dan voornamelijk binnen. And dear Miss Liberty Bell, we really meant no disrespect!