Om maar meteen met de deur in huis te vallen: we hebben Feline door diezelfde deur naar binnen mogen dragen. Jawel, ons meisje is thuis!
Afgelopen maandag kregen we van de behandelend arts te horen dat ze woensdag naar huis mocht. Dat gaf ons nog even de tijd om ons daar op voor te bereiden. Dat betekende o.a. oefenen met het inbrengen van de sonde, oefenen met het aansluiten van de mobiele thuis-sonde-pomp-unit (galgje anyone?) en de laatste instructies van de logopediste m.b.t. hoe het beste flesvoeding te geven.
De laatste nacht in het ziekenhuis werd Feline verzorgd door Linda B. Warmer dan deze dame maak je ze niet vaak mee.
Woensdagmiddag was het dan eindelijk zover. Rian, een van onze favorieten aan het bedje van Feline, deed de debriefing en Maizy, een van onze andere favorieten deed het uiteindelijke ontslag. Tijdens deze laatste eindjes komt er nog een behoorlijke stroom aan informatie voorbij en dat hebben we gelukkig kunnen vangen in een notitieboekje. Gefocussed als we waren kan ik me toch niet voorstellen dat we alles echt in ons op hebben genomen.
(Linda, Rian en Maizy hebben bij ons thuis de titel van Feline’s Angels meegekregen.)
En toen mochten we haar warm inpakken en installeren in de maxi-cosi. Diezelfde maxi-cosi die we nog tot 2 weken na haar geboorte op de achterbank hadden staan omdat we nog niet helemaal aan het idee wilden toegeven dat ze niet direkt mee naar huis mocht…
Warm ingepakt, de couveusekamer uit, de afdeling af, de lift in, lift uit, ontvangsthal oversteken, door de draaideur en buiten. Zachtjes dwarrelend kwam de sneeuw naar beneden en we snoven de frisse lucht diep in de longen. En Feline? Feline sliep rustig door dit alles heen!
Eenmaal thuis werd ze pas weer wakker. En toen begon daar het feest van alles voor een eerste keer. En het is teveel om allemaal op te noemen maar die eerste nacht was toch wel heel speciaal. Alle voedingen en verschoningen waren goed gegaan en het werd tijd voor de nachtslaap. In een wiegje bij ons op de slaapkamer. Feline wilde maar niet in slaap vallen. Een paar keer bij ons in bed genomen, waar ze rustig werd en daarna weer in de wieg gelegd maar ze bleef rusteloos.
Het licht ging bij ons pas branden toen het ons opviel dat ze een beetje rillerig was. Blijkt dat onze dochter geen Eskimo-bloed heeft en het dus gewoon koud had. Foei, bad bad parenting. Twee kruikjes en een mutsje later was het leed geleden en viel ze alsnog als een blok in slaap.
Het is nu zondagavond. De afgelopen dagen hebben we een staartje kraamhulp mogen ontvangen waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. En we hebben die tijd gebruikt om Nadine en Feline samen nog zoveel mogelijk het gevoel te geven van een echte kraamtijd.
Qua voeding blijft Feline ons weer verbazen. We hebben de sondepomp nog niet vaak hoeven gebruiken omdat Feline regelmatig haar flesje leeg of bijna helemaal leeg drinkt. En dat alles gaat met een zuiggeweld dat we een paar weken geleden niet voor mogelijk hadden gehouden!
We hebben ondertussen ook een fysiotherapeute thuis mogen ontvangen. En wat bleek dat een wereld van verschil met onze fysio-ervaringen in het ziekenhuis. Het kan eraan liggen dat de klik met deze dame er wel is maar tijdens dit ene bezoekje hebben we veel meer mogen leren dan in de afgelopen weken in het ziekenhuis. Prachtig en stimulerend.
We hebben van haar wat huiswerk meegekregen om samen met Feline te doen. We moeten die momenten wel heel goed kiezen want Feline zit momenteel in het ritme van eten-slapen-eten-slapen-etc. We hebben het idee dat Feline momenteel meer aan het overstrekken is dan voorheen. En het maaien met haar armen is heel wisselend. De ene voeding gaat heel rustig en de andere heeft dan weer iets weg van sumo worstelen voor beginners.
We zitten kortom nog midden in het proces van ons ritme samen vinden en elkaar echt leren kennen. En dat, lieve vrienden, is een voorrecht op deze manier.
Rest nog het mysterie van de verdwenen tijd. Allemaal leuk en aardig dat leven in het NU maar onze ervaring is toch dat er op zeer geheimzinnige wijze allemaal uren verdwijnen. En het zal ook wel weer geen toeval wezen dat dat voor het merendeel rusturen blijken te zijn. Any ideas, my dear Watson?
Wij zeggen Ja, in Liefde,