We hebben er nu al weer een week therapie op zitten. En Feline doet het over het algemeen gewoon goed. Bij aanvang van de therapie zat er al niet overmatig veel spanning in haar lijf dus de verschillen zijn nu redelijk subtiel. De dienstdoende kinderarts, dr Oksana, neemt meer ontspanning in haar handen en polsen waar.

Voor de rest is het voornamelijk heel hard werken voor haar, vooral bij de ‘physical therapy’, waarbij ze nu veel bewegingen maakt en posities inneemt die een neurologisch gezond kind vanzelf al zou maken. Deze week vooral veel aandacht voor kruipbewegingen, zelf haar romp oprichten en natuurlijk de hoofdbalans.

Haar lichaamstemperatuur is goed en een kleine verkoudheid zet gelukkig niet door. We zijn er heel alert op dat het niet richting koorts gaat. Het enige wat letterlijk niet wil vlotten is haar stoelgang. Morgen gaan in het dorp op zoek naar de Oekraïnse variant van microlax, een laxeermiddel voor kinderen. Noritski peuteriskii zeg maar.

Het is prettig dat ze uiteindelijk zo moe kan zijn, zich er echt aan kan overgeven en daarna lekker in slaap kan vallen. Tot nu toe gebeurt dat nog iedere keer tijdens de late fruithap in de middag.

Aan de ouders in de kliniek kun je ook merken dat we halverwege het traject zitten. Het zijn merendeels moeders en je ziet zo langzamerhand de energie eruit sijpelen. De meeste moeders zijn hier alleen met hun kind. Er wordt meer gegaapt, er zijn meer wallen zichtbaar en sommige lontjes zijn merkbaar korter aan het worden.

Met z’n tweeën kan dit zo af en toe al vermoeiend zijn, laat staan dat je dit allemaal in je eentje doet. Niets dan respect dus. Voor veel ouders biedt de tablet dan ook de nodige afleiding. Als het niet voor henzelf is, dan wel voor het kind.

Al met al voor ons een positieve balans tot nu toe en we kijken uit naar de tweede week. Dat betekent tevens ook de terugkeer van onze ‘vaste’ dokter, dr. Taras. Een man die het niet erg vindt om uitgedaagd te worden door onze vragen. Wordt vervolgd.

Bryan