We zijn inmiddels alweer meer dan een week onderweg in de Oekraïne met ons meisje. We hebben er deze keer bijna een jaar over gedaan om weer hier te komen. En dat heeft alles te maken met onze laatste ervaring hier. De heftige epileptische aanval en het verblijf in het ziekenhuis hier hebben een enorme impact gehad. Ik kan het, denk ik, niet goed genoeg verwoorden maar het feit dat je machteloos bent in een vreemd land waar je de taal niet machtig bent en je geen idee hebt wat ze allemaal met je kind doen, is meer dan vreselijk.

De angst dat het weer zou gebeuren heeft ons tegen gehouden. Feline was in oktober vorig jaar net begonnen met haar epileptica. Ze zat nog in de opbouwfase van de medicatie. Misschien heeft dit een rol gespeeld of waren de therapieën alles te samen teveel. Je weet het niet. Waarom dan toch weer hier naar toe zou je je misschien afvragen? Die vraag hebben we onszelf natuurlijk ook gesteld. Eigenlijk zijn we tot de conclusie gekomen, dat we nog niet klaar waren met onze Oekraïne missie. De eerste keer hadden we hele mooie resultaten en dat smaakte absoluut naar meer. We wilden ons niet laten leiden door de angst voor herhaling van onze tweede ervaring, maar door de hoop van de eerste.

De eerste week stond vooral in het teken van Vertrouwen V Angst. In alles dringt dat door. We weten inmiddels dat vliegen Feline geen problemen geeft. We weten onze weg te vinden naar en op de luchthaven. De rit van Lviv naar de kliniek is bekend en het reilen en zeilen in de kliniek is inmiddels ook bekende kost. Je weet dat je ’s avonds laat pas het schema van de te volgen therapieën krijgt en dat het eten hier al heel snel verveelt en dat alles op een gegeven moment hetzelfde smaakt. Dat alles zorgt voor vertrouwen en een vertrouwd gevoel.

De eerste paar dagen echter was mijn lijf zo strak als een gespannen snaar. Ik probeerde alles rondom ons meisje te controleren. Eet en drinkt ze wel voldoende? Is het niet te druk in de eetzaal? Ik kon alle kinderen + hun moeders met hun tablets en telefoontjes op volume “iedereen kan er van meegenieten” wel wat aandoen. Want voor mijn gevoel droeg dat bij aan het stress niveau van ons meisje. Toen ik iets meer kon ontspannen, bleek al snel dat het alleen stress bij mij opleverde. We temperaturen haar 2 a 3 keer per dag en ik blijf bij Feline totdat ze lekker in slaap is gevallen. Ook ’s nachts bleef ik alert op alle geluidjes. Is ze aan het smakken (één van de kenmerken van een epileptische aanval), ademt ze nog wel?

Dit zijn angsten die thuis ook af en toe de kop opsteken wanneer we een spannend moment met Feline hebben bij b.v. hoge koorts. Hoge koorts triggert namelijk ook een aanval. Gelukkig verdwijnt die angst steeds sneller weer naar de achtergrond. Zoals dat nu ook hier het geval zal zijn. En ondertussen proberen we de omstandigheden voor haar zo ideaal mogelijk te maken.

Na dik 1 uur vechten tegen “ik wil helemaal niet slapen in de middag, dat doe ik al heel lang niet meer”, ligt ons dametje al dik 2 uur te slapen.